Dat is een confronterende vraag. Mijn eerste reactie is; Ja natuurlijk, graag zelfs. Maar dat is geroepen op de uitademing. Want als ik echt even deze vraag inadem, dit serieus in overweging neem en van binnen voel wat er dan gebeurt… dan heb ik een ander antwoord. Wanneer ik echt oprecht naar mijzelf luister en kwetsbaar hier antwoord op geef… dan weet ik dat ik nog nooit echt alleen ben geweest en dus weet ik niet goed hoe ik dit moet doen.
Vanaf mijn 15e jaar ben ik al in een vaste relatie geweest en deze is nu na 33 jaar voorbij. Ik heb eigenlijk geen idee hoe ik alleen moet zijn. En al helemaal niet hoe ik gelukkig en tevreden kan zijn met alleen mijzelf. Dus ergens zoek ik stiekem toch houvast bij een ander. Bij mijn familie, mijn vriendinnen en bij een potentiële nieuwe liefde… En daar krijg ik natuurlijk nooit wat ik diep van binnen denk nodig te hebben. Daar krijg ik nooit optimaal de waardering, erkenning, adoratie, bevestiging die ik ergens buiten mijzelf lijk te zoeken. Vanuit de metafoor van ‘de weg’ ben ik dan behoorlijk van het padje geraakt, extern lotsbepaald voor mijn eigen geluk en dus helemaal niet handig.
Veel gelezen hierover:
Afgelopen jaren heb ik veel gelezen, gehoord en gezien wat hierover bekend is. Ik ben bijvoorbeeld fan geworden van Vera Helleman die beweert dat een liefdesrelatie slechts een spiegel is voor jezelf. Dat je niet jouw behoeftes moet projecteren op een liefdespartner, dat deze er niet is om jou gelukkig te maken, want dat je dat zelf hebt te doen. Ja tuurlijk, dat klinkt logisch, alleen hoe dan?
Nou daar geeft Paul Geurts dan weer een helder antwoord op in zijn boek ‘verslaafd aan liefde’, door bijvoorbeeld meditatie en zuiver te kijken naar wat je nu echt nodig hebt zonder dat je dit projecteert op de ander. Ook hij geeft een duidelijk beeld van het NLP communicatiemodel, hoe Perceptie Projectie is (P=P). En hoe we onze eigen betekenis geven aan datgene wat we denken te zien en horen. Ofwel neem ik waar of voor waar aan? Welke oude verhalen ploppen naar boven die ik projecteer op een ander? Hoe interpreteer ik datgene wat een ander tegen mij zegt of juist niet zegt. Hoe blijf ik uit de symbiose die altijd op de loer ligt?
Symbiose vermijden:
Zo vind ik het bijvoorbeeld ingewikkeld om afstandelijkheid bij een ander te ervaren. Wanneer ik grofweg het verschil tussen het mannelijke en het vrouwelijke duidt met de uitspraak: ‘mannen willen invloed en controle en vrouwen juist verbinding en contact’, dan wordt dit heel snel beaamd in mijn omgeving. En dit is natuurlijk te generaliserend, maar daardoor wel duidelijk! Want het gaat over het mannelijke en het vrouwelijk in ieder van ons.
Nou dan kan ik wel concluderen dat ik momenteel graag beide wil. Ik wil heel graag invloed en controle op een ander en daardoor op mijzelf. En ik wil ook niets liever dan nabijheid. Wanneer ik in verbinding ben met een ander, in contact, dichtbij de ander…., dan ervaar ik meer controle en invloed over mijn eigen gevoel. Want door dichtbij de ander te zijn, voel ik mijzelf en kan ik beter invoelen hoe de ander mij ervaart, want mij weer invloed en controle geeft. Een lekkere vicieuze cirkel dus.
Afstand bewaren:
Alleen wanneer ik dit niet krijg van een ander, heb ik een flinke klus. Zeker wanneer de ander liever wat afstand bewaart. Dat maakt mij onzeker en ik ga daardoor twijfelen aan mijzelf. Eigenlijk beland ik dan rechtstreeks in de onderstroom van vroeger, die van niet versterkende gedachten, met oude verhalen die ik mijzelf jarenlang heb wijsgemaakt. Dan komen de vragen als ben ik de moeite waard om gekozen te worden, of ben ik leuk, lief, mooi, sexy en goed genoeg?. Heel onhandig natuurlijk, want ik spoel dan aan op een eiland voor de kust waar ik mij onredelijk gedraag, gekwetst, mokkend en ook de reactie geef van ‘laat maar zitten dan’.
Liefdesbang:
Deze dynamiek van aantrekken en afstoten is duidelijk beschreven in het boek van Hanneke Cuppen: ‘Liefdesbang’. Zij beschrijft daarin bindingsangst en verlatingsangst en koppelt deze aan de systemische onderstroom. Dus ja ik weet precies waar ik in beland en hoe dit bij mij werkt. De kunst is om uit mijn verlatingsangst te blijven. Om in mijn autonome kracht te blijven, om gelukkig te zijn met mijzelf. Ik weet het natuurlijk allemaal, echt, maar soms heb ik even geen idee hoe ik dit nu moet doen…. Dat is natuurlijk weer het verschil tussen weten en ervaren. Het leerproces is lekker gaande zeg maar.
Want ik was nog maar een kind toen ik al de veiligheid ervoer van een vaste partner. Dus ik ben het allergrootste deel van mijn leven gewend geraakt aan dat ik op nummer 1 sta bij een ander. Dat er altijd iemand voor mij is die mij goedemorgen en welterusten wenst. Dat ik speciaal ben voor een persoon in het bijzonder. Dat ik kan delen wat alledaags en juist ook heel bijzonder is voor elkaar. Dat je elkaar blindelings kunt vertrouwen en weet wat er speelt, zodanig dat je bijna in een liefdevolle versmelting belandt.
Verlies van partner:
Ik weet zeker dat iedereen die het verlies van een partner heeft meegemaakt door deze rouwfase is gegaan. En ik hoor ook dat deze vertrouwdheid voor veel stellen de reden is om niet uit elkaar te durven gaan. Want wat raak je dan kwijt? Deze zekerheid van elkaars nabijheid verliezen is vaak veel te spannend en dus ploeteren ze door, ook als de relatie allang voorbij is.
En wanneer het dan toch gebeurt, het verlies van de relatie of de partner, dan is gek genoeg ook hier weer mee te dealen. Dat is voor mij wel een wetmatigheid. Dus ik heb het vertrouwen, diep van binnen, dat ook IK hier weer uitkom.. Juist omdat ik heel goed weet en voel dat we de juiste beslissing hebben genomen om uit elkaar te gaan. Al voelt de pijn rauw, want het is letterlijk rouwen waar ik doorheen ga.
Het is het proces van op mijzelf staan, op eigen benen staan, voeten in de grond en wortelen! En dichtbij mijzelf blijven, want het is verleidelijk om vanuit de angst van het eerdere verlies te schieten in een dynamiek van ‘liefdesbang’. Dus daaruit wegblijven en vooral open en kwetsbaar blijven zijn naar mijzelf en anderen. En dus uit te reiken naar een ander, niet wetende wat het gaat opleveren of hoe de ander zal reageren?
Kwetsbaarheid:
Dat vraagt kwetsbaarheid. En daar heeft Brene Brown dan weer zulke rake dingen over gezegd en geschreven. Het is vast niet voor niets dat ik dit filmpje van haar op youtube afgelopen week alweer twee keer heb gezien.
En dus wilde ik het wel opschrijven, want dit is wat nu zo op de voorgrond staat. Als mensen nu aan mij vragen hoe het gaat, dan kan ik hier eigenlijk niet meer omheen. Ik heb het geprobeerd de afgelopen maanden, door flink in de actie te gaan, hard te werken en ook de bloemetjes buiten te zetten die al 33 jaar binnen waren. En nu is het blijkbaar echt tijd voor bezinning. Hoezeer ik mijzelf hier ook tegen verzet heb.
Mijzelf op nummer 1:
En het is tijd om nog iemand anders op nummer 1 te zetten. Want in de poging om mijn scheidingsschuld te verminderen, heb ik steeds alles gedaan om het belang van de kinderen voorop te zetten. Natuurlijk blijven zij het meest belangrijke in mijn leven en zoals ik vorige week als wijze les te horen kreeg: ‘het wordt tijd om nu ook iemand anders op nummer 1 te zetten’…… Namelijk mijzelf. Dus ik ga stoppen met meebewegen vanuit schuldgevoel. En als ik goed mijzelf kan voelen stopt vanzelf ook mijn dynamiek van verlatingsangst. Dat brengt mij immers nergens en zeker niet bij mijzelf.
Van een lieve collega kreeg ik nog een verjaardagscadeau, een armband met een hartje waarop staat ‘follow your heart’, ik denk dat ik dat maar eens ga doen, maar nu voor mijzelf. Dan kan ik ook met de voeten in de grond blijven, zoals de boom van de foto. Want zoals Brené Brown immers zegt, het zijn de ‘wholehearted people’ die kwetsbaarheid omarmen. Niet omdat het zo fijn is, maar omdat het noodzakelijk is om in verbinding te zijn met jezelf en daarmee met een ander.
Wil je ook mijn blogs ontvangen:
Wil jij ook wekelijks mijn blogs ontvangen? Schrijf je dan in via deze link. Ken je iemand anders die dit ook graag zou willen? Voel je vrij om dit door te sturen.
@Mireilleverhoef, 13 maart 2018